Κεφαλονιά

Η Κεφαλονιά, ή αλλιώς Κεφαλληνία, είναι νησί του Ιονίου πελάγους κι ανήκει στα Επτάνησα. Είναι το έκτο μεγαλύτερο σε έκταση νησί στην Ελλάδα μετά την Κρήτη, την Εύβοια, τη Λέσβο, τη Ρόδο και τη Χίο.

Νησί καταπράσινο, παραλίες απίστευτης ομορφιάς, νερά στο χρώμα του σμαραγδιού και μια έντονη αύρα πολιτισμού. Είναι η Κεφαλονιά, που λάμπει στο Ιόνιο πέλαγος. Το μεγαλύτερο από τα Ιόνια νησιά και ένας από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Το πράσινο και το μπλε εναρμονίζονται, η φύση έχει απλόχερα προσφέρει στο νησί. Πεύκα, κυπαρίσσια και ελιές και στις κορυφές του Αίνου η κεφαλληνιακή ελάτη. Στις πλαγιές του βουνού καλλιεργούνται τα κλήματα από τα οποία παράγεται η Ρομπόλα, το ξακουστό λευκό κρασί της Κεφαλονιάς.

Εκπληκτικός και ο πλούτος του θαλάσσιου βυθού της. Εκεί βρίσκουν καταφύγιο οι σπάνιες χελώνες καρέτα - καρέτα, εκεί και οι επίσης σπάνιες φώκιες μονάχους - μονάχους. Το κοσμοπολίτικο Αργοστόλι είναι η πρωτεύουσα, πολυσυλλεκτική και δραστήρια, υπάρχουν όμως πολλοί γραφικοί οικισμοί προς τέρψη των ταξιδιωτών, όλοι τους ξεχωριστοί, γεμάτοι ιστορία, μνημεία και παράδοση, και με καλαίσθητες εστίες διασκέδασης, από κομψά μπαράκια μέχρι ταβερνάκια όπου ευωδιάζει η νόστιμη κεφαλλονίτικη κουζίνα. Και όσον αφορά τις παραλίες: πολλές, αμέτρητες, ξεχωριστές. Δεν είναι να απορεί κανείς που ο επισκέπτης ερωτεύεται αυτό το με τις πολλές χάρες φιλόξενο νησί και επιστρέφει με κάθε ευκαιρία.

Ζάκυνθος

Η Ζάκυνθος, ή το «Τζάντε», ή το Φιόρο του Λεβάντε (= Άνθος της Ανατολής) κατά τους Βενετσιάνους, είναι ένα από τα νησιά των Επτανήσων. Είναι το ενδέκατο σε έκταση νησί στην Ελλάδα, καθώς και το τρίτο σε έκταση (μετά την Κεφαλονιά και την Κέρκυρα) και δεύτερο σε πληθυσμό νησί στα Επτάνησα.

Οι Βενετσιάνοι ονόμασαν τη Ζάκυνθο «Φιόρο του Λεβάντε» (Il Fiore di Levante), που σημαίνει «Άνθος της Ανατολής». Με το όνομα αυτό θέλησαν να περιγράψουν την πλούσια φυσική ομορφιά του νησιού, που ξεχωρίζει για την ποικιλία των λουλουδιών, των δέντρων και των άγριων βοτάνων του.

Η Ζάκυνθος είναι πραγματικά εντυπωσιακή και τα τοπία του νησιού θα σας γοητεύσουν από την πρώτη στιγμή. Το Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου είναι, επίσης, ένας από τους σημαντικότερους βιότοπους στην Ελλάδα για την προστασία της χελώνας Caretta Caretta και της μεσογειακής φώκιας Monachus Monachus.

Κρεμασμένοι στην κουπαστή του καϊκιού που κάνει το γύρο της Ζακύνθου, βλέπετε την ωραιότερη «παρέλαση» παραλιών. Το Ναυάγιο, ο Λαγανάς, ο Γέρακας, ο Βασιλικός, το Μαραθονήσι, οι Γαλάζιες Σπηλιές θεωρούνται από τις ωραιότερες παραλίες στην Ελλάδα. Μεγάλος πρωταγωνιστής, το διάσημο ναυάγιο, που ονόμασε την εξωτική παραλία με την ολόλευκη άμμο και τα πράσινα-τιρκουάζ νερά. Ελάτε νωρίς το πρωί ή αράξτε αρόδο από το προηγούμενο απόγευμα, για να κάνετε την πρώτη πρωινή βουτιά, πριν έρθει ο πολύς κόσμος.

Ιθάκη

Η Ιθάκη είναι νησί των Επτανήσων και βρίσκεται στα νότια της Λευκάδας και στα βορειοανατολικά της Κεφαλλονιάς, από την οποία χωρίζεται με τον ομώνυμο πορθμό. Πρωτεύουσά της είναι το Βαθύ. Η Ιθάκη συνδέεται ακτοπλοϊκώς καθημερινά με την Κεφαλλονιά, τη Λευκάδα, την Πάτρα και τον Αστακό. Η Ιθάκη έχει 2 λιμάνια, το Βαθύ και τον Πίσω Αετό, που συνδέονται αμφότερα με την Πάτρα μέσω Σάμης (λιμάνι της Κεφαλλονιάς). Ο Πίσω Αετός συνδέεται επίσης με το Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς, τη Βασιλική της Λευκάδας και τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας. Πλοία συνδέουν τις Φρίκες με το Φισκάρδο και τη Βασιλική ή το Νυδρί.

Η Ιθάκη είναι ένας πανέμορφος προορισμός στο Ιόνιο πέλαγος. Το νησί φημίζεται για τις εντυπωσιακές θάλασσες και τα υπέροχα φυσικά τοπία με την πυκνή βλάστηση. Οι έντονες εναλλαγές του τοπίου, στολισμένου με τις ανυπέρβλητες ομορφιές της άγριας και ήρεμης φύσης, συνθέτουν ένα προκλητικά ιδιαίτερο ανάγλυφο. Παραδοσιακοί οικισμοί, βαθυγάλανα νερά που παιχνιδίζουν σε λευκές βοτσαλωτές ακρογιαλιές, απόκρημνα γυμνά τοπία, απόκρυφες σπηλιές, απάνεμοι κατάφυτοι κόλποι, ανεμοδαρμένα ακρωτήρια αλλά και αρχαιολογικοί θησαυροί ξυπνούν μνήμες του παρελθόντος που μαγεύουν τον επισκέπτη.

Μέχρι και σήμερα, η Ιθάκη της Πηνελόπης και του Οδυσσέα, το νησί σύμβολο της νοσταλγίας για την πατρίδα, ταξιδεύει μέσα από την Οδύσσεια τον «μύθο» της στα πέρατα του κόσμου! Ο βασιλιάς της Ιθάκης Οδυσσέας αναγκάζεται να αποχωριστεί την λατρευτή σύζυγό του Πηνελόπη για να ακολουθήσει τους συντρόφους του Αχαιούς στον Τρωικό Πόλεμο. Για χρόνια πολλά μετά το τέλος του πολέμου, περιπλανιέται σε τόπους εξωτικούς, αντιστέκεται στα θέλγητρα της μάγισσας Κίρκης και στο τραγούδι των Σειρήνων, αντιμετωπίζει τα στοιχειά της φύσης και την «μήνιν» των θεών. Τη σκέψη του όμως γεμίζει το όνειρο της επιστροφής στο βασίλειο της καρδιάς του, την Ιθάκη και στην αφοσιωμένη σύζυγό του Πηνελόπη που τον περιμένει καρτερικά αψηφώντας τον χρόνο, την απόσταση και την πολιορκία των επίδοξων μνηστήρων.

Λευκάδα

Η Λευκάδα ή Λευκάς είναι νησί του Ιονίου πελάγους και είναι το τέταρτο σε έκταση νησί των επτανήσων. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης (οι ακτές της βρίσκονται πολύ κοντά μ' εκείνες της ηπειρωτικής Ελλάδας τις οποίες τις χωρίζει ο ιστορικός πορθμός του Δρεπάνου) συνδέεται με την Αιτωλοακαρνανία με μια πλωτή γέφυρα μήκους περίπου 20 μέτρων.

Περιτριγυρισμένη από 24 νησάκια, μεταξύ των οποίων και ο περίφημος Σκορπιός του Αριστοτέλη Ωνάση, η Λευκάδα είναι ένας από τους πιο διάσημους προορισμούς στο Ιόνιο Πέλαγος. Διαθέτει σημαντικά αξιοθέατα, εκκλησίες και μονές, γραφικούς οικισμούς, πυκνή βλάστηση, εντυπωσιακούς όρμους με διάφανα γαλαζοπράσινα νερά, οργανωμένες και ερημικές παραλίες εκπληκτικής ομορφιάς, υψηλή πολιτιστική παράδοση και φιλόξενους κατοίκους. Πρωτεύουσα και λιμάνι ταυτόχρονα, η πόλη της Λευκάδας χαρακτηρίζεται από έναν ιδιαίτερο πολεοδομικό ιστό που θυμίζει «ψαροκόκαλο». Όμορφα σοκάκια, μικρές πλατείες, παραδοσιακά σπίτια, περίτεχνα καμπαναριά και πλακόστρωτοι πεζοδρόμοι συνθέτουν τον χαρακτήρα της πόλης. Η Λευκάδα περιβάλλεται από τον δίαυλο και τη λιμνοθάλασσα, ενώ βορειότερα βρίσκεται η λεπτή κυκλική γραμμή της αμμουδιάς της Γύρας με τα λιγοστά δέντρα της και τους μύλους.

Μεγανήσι

Το Μεγανήσι είναι νησί μεταξύ Λευκάδας και Αιτωλοακαρνανίας. Είναι το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος των Πριγκηπονήσων Λευκάδας, γι' αυτό και ονομάζεται έτσι.

Μικρό στο μάτι αλλά μεγάλο σε ομορφιά, το Μεγανήσι είναι ένας καταπράσινος παράδεισος στο Ιόνιο με παρθένες παραλίες, παραδοσιακά χωριά, δεκάδες όρμους και μαγευτικές θαλάσσιες σπηλιές, μια ανάσα από τη Λευκάδα.

Όσοι το έχουν επισκεφθεί, το έχουν ερωτευτεί και το έχουν βάλει σε ξεχωριστή θέση στην ταξιδιωτική ατζέντα τους. Μεταξύ Λευκάδας και Αιτωλοακαρνανίας, το Μεγανήσι αποτελεί ιδανική επιλογή για χαλαρές και ποιοτικές διακοπές που συνδυάζουν την παράδοση με την κοσμοπολίτικη αύρα. Η οπτική πανδαισία του μπλε και του πράσινου, τα παραδοσιακά χωριά, τα λιμανάκια με τις ψαροταβέρνες και οι φανταστικές παραλίες αρκούν για να σας κάνουν να φύγετε από εκεί πεπεισμένοι ότι βρήκατε το δικό σας μικρό παράδεισο στο Ιόνιο.

Με έκταση μόλις 20 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το Μεγανήσι βρίσκεται 4 μίλια νοτιοανατολικά της Λευκάδας και είναι το μεγαλύτερο από τα μικρά νησάκια των Πριγκηπονήσων που απαρτίζονται από τη Μαδουρή, τη Θηλιά, τον Κυθρό, την Σπάρτη, το Σκορπίδι και φυσικά τον θρυλικό Σκορπιό. Πρόκειται για ένα καταπράσινο νησί με περίπου 1.000 μόνιμους κατοίκους στους τρεις όμορφους οικισμούς του: το Κατωμέρι (πρωτεύουσα του νησιού), το Βαθύ και το Σπαρτοχώρι. Η πρόσβαση στο νησί γίνεται μόνο από την πλευρά της Λευκάδας, με φέρι από το Νυδρί και η διαδρομή διαρκεί 25 λεπτά.

Κάλαμος

Ο Κάλαμος (σπανιότερα η Κάλαμος) είναι μικρό νησί στο Ιόνιο Πέλαγος, σε πολύ κοντινή απόσταση από τη δυτική ακτή της Αιτωλοακαρνανίας. Το νησί βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το χωριό Μύτικας της Αιτωλοακαρνανίας, αλλά παρά την κοντινή του απόσταση ανήκει διοικητικά στο Νομό Λευκάδας μαζί με άλλα μικρά νησιά της περιοχής. 

Ο Κάλαμος έχει έκταση περίπου 20 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι μια κορυφογραμμή βουνού, πάνω από τη θάλασσα. Η ψηλότερη κορυφή του νησιού είναι 745 μέτρα ύψος. Το πευκοδάσος που καλύπτει τη βόρεια και ανατολική πλευρά του Kαλάμου ανήκει στα πιο σπάνια και είναι πυκνό, καταπράσινο ενώ φιλοξενεί πολλά είδη πουλιών. Aντίστοιχο πευκοδάσος υπάρχει μόνο στις Σποράδες. Το βότσαλο, τα πεντακάθαρα νερά και η πρόσβαση από τη θάλασσα, είναι το χαρακτηριστικό των παραλιών του νησιού με κυριώτερες από αυτές, την Μυρτιά κοντά στο λιμάνι, το Ασπρογυάλι, την Αγραπιδιά, τους Πεύκους και το Κεφάλι. Στη δυτική πλευρά είναι ο Κέδρος, το Αλεξάκι, οι Κήποι και ο Τράχηλος.

Πλησίον του οικισμού της Επισκοπής βρίσκεται το Κάστρο του Καλάμου το επωνομαζόμενο Καστρομονάστηρο, από το οποίο σώζονται μερικά τμήματα των ψηλών πέτρινων τειχών που διακρίνονται για τις όμορφες εσωτερικές καμάρες οι οποίες μετατρέπονται εξωτερικά σε πολεμίστρες. Στο κάστρο αυτό αναφέρεται ότι θαύτηκε η μητέρα του ήρωα της Επανάστασης του 1821 Καραϊσκάκη. Κύρια αποστολή του κάστρου ήταν ο έλεγχος της ναυσιπλοΐας στο θαλάσσιο στενό Καλάμου - Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας.

Οι Ενετοί που χαρτογράφησαν την περιοχή έδωσαν την ονομασία Πόρτο Λεόνε, σε έναν γραφικό και όμορφο όρμο που βρίσκεται στο νότιο άκρο του νησιού.

Κάστος

Ο Καστός είναι ένα από τα μικρότερα κατοικημένα νησιά του Ιονίου πελάγους. Βρίσκεται σε απόσταση 6 μιλίων από τον Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας, όπου είναι το πλησιέστερο λιμάνι προσέγγισης στην Στερεά Ελλάδα, νοτιοανατολικά της Λευκάδας και νότια, σε απόσταση ενός μιλίου, από το νησί του Καλάμου. Ο Καστός συνδέεται με την απέναντι ακτή του Μύτικα με καΐκι.

Χαμηλοί λόφοι, δαντελωτές ακτές και ελιές παντού. Ο Καστός είναι ιδανικό, ασφαλές αγκυροβόλιο και καταπληκτικός ψαρότοπος. Ο μοναδικός οικισμός του με τα πέτρινα σπίτια και τις ταβέρνες είναι χτισμένος γύρω από το λιμάνι και αποτελείται από περίπου 50 μόνιμους κατοίκους που φυσικά το καλοκαίρι πολλαπλασιάζονται. Οι παραλίες του είναι τα Αμπελάκια, το Φύκι, το Βάλι, η Κοιλάδα, ο Άγιος Αιμιλιανός, η Λίμνη, το Καμίνι και το Βρισίδι στα ανατολικά, που είναι προσβάσιμες και από την ξηρά. Η δυτική πλευρά του είναι απόκρημνη και δεν έχει παραλίες. Εκεί βρίσκεται ο όρμος Σαρακήνικο, με μικρό μόλο όπου μπορείτε να δέσετε το σκάφος όταν φυσάει δυνατός νοτιάς.

Στον Καστό αξίζει να δείτε τον ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου που χτίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και περιέχει ελαιογραφίες του Σπυρίδωνα Γαζή, το ξωκλήσι του Αγίου Αιμιλιανού , τον ελαιώνα με τις αιωνόβιες ελιές στη θέση Καλικερίμη και τη νησίδα Πρασονήσι κοντά στο λιμάνι.

Οι ανεμόμυλοι που θα δείτε σε διάφορα σημεία είναι ιδιωτικοί - ένας μάλιστα από αυτούς θεωρείται ο πιο καλοδιατηρημένος στο Ιόνιο, καθώς ο μηχανισμός του είναι ανέπαφος και λειτουργούσε μέχρι το 1949. Στην τοποθεσία Βίγλα έχουν βρεθεί διάφορα λείψανα που δείχνουν ότι από την αρχαιότητα υπήρχε επικοινωνία με το Μεγανήσι και τον Κάλαμο

Παξοί και Αντίπαξοι

Οι Παξοί και οι Αντίπαξοι είναι νησιά των Επτανήσων, στο Ιόνιο Πέλαγος. Βρίσκονται 7 μίλια νότια της Κέρκυρας, σε απόσταση 8 μιλίων από τις Ηπειρωτικές ακτές και διοικητικά ανήκουν στο Νομό Κέρκυρας. Πρωτεύουσα των Παξών είναι ο γραφικός Γάιος ο οποίος προστατεύεται φυσικά από δύο νησάκια, την Παναγιά και τον Άγιο Νικόλαο. Άλλοι οικισμοί των Παξών είναι η Λάκκα και ο Λογγός.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, οι Παξοί δημιουργήθηκαν όταν ο θεός Ποσειδώνας χτύπησε με την τρίαινα του την Κέρκυρα, αποκόπτοντας το νότιο άκρο της και σχηματίζοντας τους Παξούς, για να στεγάσει τον έρωτά του με την Αμφιτρίτη. Έχασε όμως την τρίαινα του, την οποία βρήκαν οι Παξινοί και την έκαναν έμβλημά τους.

Περιηγηθείτε στα γραφικά χωριά των Παξών, στο Λογγό, στη Λάκκα, στον Οζιά και σε κατάφυτες τοποθεσίες ανάμεσα σε πεύκα και ελιές. Στους Παξούς μπορείτε να απολαύσετε θειούχες ιαματικές πηγές στον Οζιά, στο Γιαννά και στη Γλυφάδα με γνωστές θεραπευτικές ιδιότητες, ειδικά για τους ρευματισμούς. Αναρίθμητες παραλίες ανυπέρβλητης ομορφιάς αποτελούν αφετηρία για καταδυτικές εξορμήσεις στα σπήλαια και στα ναυάγια της περιοχής, καθώς και για υψηλού επιπέδου windsurfing.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι απέραντοι ελαιώνες στο εσωτερικό του νησιού. Μάλιστα, στο χωριό Μαγαζιά ένα παραδοσιακό ελαιοτριβείο έχει μετατραπεί σε Μουσείο Ελιάς. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν οι πελεκητές στέρνες που σμίλευσαν οι κάτοικοι του νησιού πάνω στο βράχο για να συλλέγουν το νερό της βροχής. Αναζητήστε τις περίτεχνες αυτές συστάδες στην Αγία Ελεούσα, στα Βλαχοπουλάτικα και στα Μποϊκάτικα.

Μόλις 3 ναυτικά μίλια από το λιμάνι του Γάιου βρίσκεται το όμορφο μικροσκοπικό νησάκι των Αντίπαξων. Οι Αντίπαξοι ή Αντίπαξος ή Πρόπαξος είναι μικρό επίμηκες νησί, 2 μιλίων μήκους και 1 μιλίου πλάτους. Ένα νησάκι που φηµίζεται για τις µαγευτικές παραλίες του, που του έχουν χαρίσει τον χαρακτηρισµό της «ελληνικής Γαλάζιας Λίµνης»! Οι µόνιµοι κάτοικοι είναι ελάχιστοι, αλλά διακρίνονται για την πολύ φιλόξενη διάθεσή τους.

Η πραγµατική µαγεία, σαν να έχει ξεπηδήσει από καλοκαιρινό όνειρο, είναι το Βουτούµι, µε την εξωτική οµορφιά, που θεωρείται από τις ωραιότερες παραλίες του κόσµου, µε το πράσινο να αγγίζει σχεδόν το κύµα. Η δεύτερη πιο γνωστή, η Βρίκα. Στο βάθος ενός πανέµορφου όρµου, χαρακτηρίζεται από τη βλάστηση που φτάνει µέχρι τη θάλασσα και τα λευκά βότσαλα, που, σε συνδυασµό µε τα υπέροχα νερά, δίνουν µια εξαιρετική όψη. Σε κοντινή απόσταση υπάρχουν µια δυο ταβέρνες µε καλό φαγητό και υπέροχη θέα! Από την άλλη, για πιο µοναχικές βουτιές, ρίχνουµε άγκυρα στο µικρό, βοτσαλωτό Σαρακήνικο, στο νοτιοδυτικό τµήµα, µε τα δέντρα και εκεί να αγκαλιάζουν σχεδόν το νερό.

Μέτσοβο

Το Μέτσοβο είναι ορεινή κωμόπολη του νομού Ιωαννίνων σε υψόμετρο 1.160μ. Παραδοσιακός οικισμός, βρίσκεται στο ανατολικό άκρο του νομού, κοντά στα όρια με το νομό Τρικάλων, στις βόρειες πλαγιές, ανάμεσα στα βουνά της μεγαλύτερης οροσειράς της Ελλάδος, της Πίνδου.

Χτισμένο αμφιθεατρικά σε μια δασωμένη αγκαλιά κάτω από τον αυχένα της Κατάρας, αυτού του σκληροτράχηλου πέτρινου όγκου της Πίνδου, το Μέτσοβο διατηρεί πεισματικά αναλλοίωτο τον παραδοσιακό του χαρακτήρα. Υπόδειγμα ορεινού οικισμού, που σφύζει από ζωή όλες τις εποχές του χρόνου, προσφέρει απλόχερα στους επισκέπτες του τόσες ομορφιές που δύσκολα απαντώνται σε αντίστοιχους προορισμούς.

Ιδιαίτερα κατά τη χειμερινή περίοδο, το φημισμένο βλαχοχώρι, γενέτειρα σπουδαίων εθνικών ευεργετών (Τοσίτσας, Στουρνάρας, Αβέρωφ κ.α), αποτελεί σταθερή αξία στον τουριστικό χάρτη της Ηπείρου. Μισοκρυμμένο στην ομίχλη ή τυλιγμένο σε λευκό μανδύα χιονιού μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής που μας καλεί να το απολαύσουμε με όλες μας τις αισθήσεις. 

Ζαγοροχώρια

Το Ζαγόρι είναι περιοχή στην οροσειρά της Πίνδου, στην Ηπειρο, στη βορειοδυτική Ελλάδα. Στην περιοχή υπάρχουν 46 οικισμοί τα αποκαλούμενα Ζαγοροχώρια, τα οποία είναι διάσπαρτα στους πρόποδες της Πίνδου. Έχει έκταση περίπου 1,000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και σχήμα ανεστραμμένου ισόπλευρου τριγώνου. Η νότια κορυφή του τριγώνου αγγίζει την πρωτεύουσα της περιφέρειας, τα Ιωάννινα, η νοτιοδυτική πλευρά σχηματίζεται από το όρος Μιτσικέλι (1,810 μ), ο ποταμός Αώος και το όρος Τύμφη αποτελούν τη βόρεια πλευρά και η νοτιοανατολική πλευρά ακολουθεί τον ποταμό Βάρδα στο Μαυροβούνι (2,100 μ) κοντά στο Μέτσοβο.

Τα Ζαγοροχώρια φέρνουν στο νου μια Ελλάδα από άλλη εποχή, όταν τα αξιοθέατα μιας περιοχής δεν ήταν τα άχρωμα, απρόσωπα κτίρια, αλλά πετρόκτιστα σπιτάκια, που «έδεναν» μεμιάς με το φυσικό σκηνικό. Το φαγητό, οι δραστηριότητες, οι επιλογές για κοντινές εκδρομές και οι γραφικοί ξενώνες στα 46 χωριά του Ζαγορίου συνιστούν μια εμπειρία που πρέπει να ζήσεις.

Ονειρεμένο, γαλήνιο και μαγευτικό το τοπίο στα Ζαγοροχώρια... Χρώματα και αρώματα... Φιλοξενία και ζεστασιά... Aνθρωποι ωραίοι που σε «αγκαλιάζουν» αμέσως... Μέρη απίστευτα... Παραμυθένιοι ξενώνες σε Aνω Πεδινά, Κήπους, Μονοδένδρι, Αρίστη και σε άλλα πολλά χωριά. Διαδρομές εκπληκτικές στο κεντρικό και ανατολικό Ζαγόρι, στο Πάπιγκο... Τα Ζαγοροχώρια είναι εκπληκτικά όλες τις εποχές του χρόνου...

Πορταριά

Η Πορταριά είναι παραδοσιακός οικισμός του νομού Μαγνησίας, χτισμένη στις δυτικές πλαγιές του Πηλίου βόρεια του Βόλου. Η Πορταριά συνδυάζει την ατμόσφαιρα του αυθεντικού πηλιορείτικου οικισμού και την αξεπέραστη θέα στην πόλη του Βόλου και του Παγασητικού με την έντονη τουριστική ανάπτυξη.

Οι επισκέπτες της την επιλέγουν για διακοπές όλους τους μήνες του χρόνου, με περίοδο αιχμής το χειμώνα. Η γραφικότητά της, η φυσική ομορφιά και η κοντινή απόσταση τόσο από το χιονοδρομικό κέντρο του Πηλίου όσο και από τη θάλασσα την καθιστούν ιδανικό προορισμό και ορμητήριο για εξορμήσεις σε όλο το Πήλιο.

Δέντρα και λουλούδια στολίζουν τα λιθόστρωτα καλντερίμια, τα πέτρινα παραδοσιακά σπίτια και τις πλατείες, ενώ σε ολόκληρο το χωριό υπάρχουν σπουδαία αρχοντικά, περίτεχνες λιθόχτιστες βρύσες, εκκλησιές και μνημεία. Ιδιαίτερα όμορφες και γραφικές είναι η πλατεία Μελίνας Μερκούρη, που είναι και η κεντρική του χωριού, περιτριγυρισμένη από ταβέρνες και καφέ, η πλατεία Αδάμενας από όπου και ξεκινάει το μονοπάτι για την Πηγή Μάνας με τα αιωνόβια πλατάνια, αλλά και η πλατεία Ταξιαρχών με την υπέροχη θέα και το γραφικό πέτρινο εκκλησάκι.

Μακρινίτσα

Η Μακρινίτσα ή Μακρυνίτσα (παλιότερα γνωστή ως Μακρινίτζα) είναι παραδοσιακός οικισμός του Δήμου Βόλου. Χτισμένη στις δυτικές πλαγιές του Πηλίου βόρεια του Βόλου, είναι από τα τουριστικότερα ορεινά χωριά της Ελλάδας και φημίζεται για το παραδοσιακό της χρώμα, την ιδιαίτερη πηλιορείτικη αρχιτεκτονική της και για την εξαιρετική θέα που διαθέτει προς τον Βόλο και τον Παγασητικό κόλπο. Για τον λόγο αυτό χαρακτηρίζεται "μπαλκόνι του Πηλίου".

Στην κεντρική πλατεία της Μακρινίτσας στεγάζεται το Βυζαντινό Μουσείο Μακρινίτσας "Οξεία Επίσκεψις" το οποίο φιλοξενεί κειμήλια από τον 13ο εώς και τον 20ο αιώνα. Είναι μοναδικό του είδους του για την ευρύτερη περιοχή, ενώ φιλοξενεί και εκπαιδευτικά προγράμματα σχολείων κι εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Στο αρχοντικό Τοπάλη, που οικοδομήθηκε το 1844 κάτω από την κεντρική πλατεία της Μακρινίτσας και αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, στεγάζεται το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας Πηλίου.
Στην πανέμορφη πλατεία της Μακρινίτσας υπάρχει το Καφενείο Θεόφιλος που είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό για μια ζωγραφιά του φημισμένου λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ. Σήμερα το κτήριο έχει χαρακτηριστεί "ιστορικό διατηρητέο μνημείο" και είναι ιδιοκτησία της Κοινότητας Μακρινίτσας.

Τα σπίτια του Πηλίου χαρακτηρίζονται για τις πέτρινες στέγες τους και για την πλούσια ζωγραφική και ξυλογλυπτική διακόσμηση στον πάνω όροφο των κτιρίων. Τα σπίτια είναι διώροφα ή τριώροφα με χοντρούς πέτρινους τοίχους. Ο κάτω όροφος έχει λίγα ανοίγματα ενώ ο πάνω έχει πολλά παράθυρα και συχνά προεξέχει λίγο σε σχέση με τον κάτω όροφο. Τα σπίτια χαρακτηρίζονται επίσης από τις διακοσμημένες οροφές και τις ξυλόγλυπτες πόρτες και παραθυρόφυλλα

Αράχωβα

Η Αράχωβα (ή Αράχοβα) είναι ορεινή κωμόπολη της Περιφερειακής Ενότητας Βοιωτίας χτισμένη στις νότιες πλαγιές του Παρνασσού σε υψόμετρο 950 μέτρων. Αποτελεί δημοφιλές χειμερινό θέρετρο, χάρη στην ύπαρξη χιονοδρομικού κέντρου και τη μικρή της απόσταση από την Αθήνα (153 χιλιόμετρα).

Η άγρια ομορφιά της Αράχωβας σε συνδυασμό με τον αναλλοίωτο παραδοσιακό χαρακτήρα της, το κοσμοπολίτικο πρόσωπό της και τις πολυάριθμες δραστηριότητες που προσφέρει ο μαγευτικός Παρνασσός, την κατατάσσουν δικαίως στην κορυφή του ελληνικού χειμερινού τουρισμού και στη λίστα με τους κορυφαίους προορισμούς και για τις υπόλοιπες εποχές.

Αμφιθεατρικά απλωμένη στις νότιες απολήξεις του Παρνασσού, η Αράχοβα αποτελεί τη «ναυαρχίδα» του χιονοδρομικού τουρισμού στην Ελλάδα, προσφέροντας ένα σίγουρο σαββατοκύριακο ορεινού κοσμοπολιτισμού. Η κωμόπολη της Βοιωτίας, έχει αποκτήσει μια αξιοζήλευτη υποδομή υπηρεσιών για τον επισκέπτη (μοδάτα cafes, προσεγμένα εστιατόρια και εμπορικά καταστήματα). Ο στενός κεντρικός δρόμος (με τα ακόμα στενότερα πεζοδρόμια) αλλά και οι πλατείες γεμίζουν με εκδρομείς που αράζουν στα cafes και κάνουν προμήθειες (ντόπιο τυρί φορμαέλα, γλυκό καρυδάτο κ.ά.) στα καταστήματα παραδοσιακών προϊόντων.

Οι «πρωτάρηδες» με περιηγητική διάθεση θα ξεστρατίσουν στα σοκάκια με προορισμό το βράχο της Ώρας με το ρολόι (το πρώτο τοπόσημο της πόλης, που κλέβει το βλέμμα σου καθώς η Αράχοβα σου αποκαλύπτεται μετά την τελευταία στροφή του δρόμου) κι όσοι αντέχουν τον ανήφορο θα πάρουν τα 264 πέτρινα σκαλιά για την εκκλησία του Αϊ-Γιώργη.

Όταν τα χιόνια σκεπάζουν τις πλαγιές του Παρνασσού, σκιέρ και μη παίρνουν την άγουσα για τα τρία χιονοδρομικά κέντρα και φυσικά για το Λιβάδι, τον οικισμό-δορυφόρο της Αράχοβας, που έχει αναπτυχθεί ραγδαία και άναρχα, φιλοξενώντας από ταβέρνες μέχρι πολυτελή εξοχικά.

Δελφοί

Στους πρόποδες του Παρνασσού, στο υποβλητικό φυσικό τοπίο που σχηματίζεται ανάμεσα σε δύο θεόρατους βράχους, τις Φαιδριάδες, βρίσκεται το πανελλήνιο ιερό των Δελφών και το πιο ξακουστό μαντείο της αρχαίας Ελλάδας. Οι Δελφοί ήταν ο ομφαλός της γης, όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία, συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα άκρα του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου, και για πολλούς αιώνες αποτελούσαν το πνευματικό και θρησκευτικό κέντρο και το σύμβολο της ενότητας του αρχαίου ελληνισμού.

Η ιστορία των Δελφών χάνεται στην προϊστορία και στους μύθους των αρχαίων Ελλήνων. Σύμφωνα με την παράδοση, εδώ αρχικά υπήρχε ιερό αφιερωμένο στη γυναικεία θεότητα της Γης, και φύλακάς του ήταν ο φοβερός δράκοντας Πύθων. Ο Απόλλωνας σκότωσε τον Πύθωνα και το δικό του ιερό ιδρύθηκε από Κρήτες που έφθασαν στην Κίρρα, το επίνειο των Δελφών, με τη συνοδεία του θεού, μεταμορφωμένου σε δελφίνι. Ο μύθος αυτός σχετικά με την κυριαρχία του Απόλλωνα επιβίωσε σε εορταστικές αναπαραστάσεις που γίνονταν στους Δελφούς, τα Σεπτήρια, τα Δελφίνια, τα Θαργήλεια, τα Θεοφάνεια, και, βέβαια, τα περίφημα Πύθια, που τελούνταν για να θυμίζουν τη νίκη του θεού εναντίον του Πύθωνα και περιελάμβαναν μουσικούς διαγωνισμούς και γυμνικούς αγώνες.

Η έρευνα στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών άρχισε γύρω στο 1860 από Γερμανούς. Το 1891 οι Γάλλοι πήραν από την ελληνική κυβέρνηση έγκριση για διεξαγωγή συστηματικών ερευνών και τότε άρχισε η λεγόμενη «Μεγάλη Ανασκαφή›, αφού πρώτα απομακρύνθηκε το χωριό Καστρί. Κατά τη διάρκειά της ήλθαν στο φως εντυπωσιακά ευρήματα, ανάμεσα στα οποία και περίπου 3.000 επιγραφές, που αποκαλύπτουν διάφορες πτυχές του αρχαίου δημοσίου βίου. Σήμερα, οι εργασίες στο χώρο των δύο δελφικών ιερών συνεχίζονται με τη συνεργασία της Ελληνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και της Γαλλικής Σχολής, με ανασκαφική αλλά και αναστηλωτική δραστηριότητα. Το μοναδικό μνημείο που διέθετε το αρχαίο υλικό για τη σχεδόν πλήρη αναστήλωσή του ήταν ο θησαυρός των Αθηναίων, που αποκαταστάθηκε το 1903-1906 από τους Γάλλους με έξοδα του Δήμου Αθηναίων. Άλλα μνημεία που έχουν αναστηλωθεί είναι ο βωμός των Χίων, ο ναός του Απόλλωνα και η θόλος.

Στη νεότερη εποχή, ο χώρος των Δελφών συνδέθηκε με την προσπάθεια αναβίωσης της δελφικής ιδέας, από τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό και τη σύζυγό του Εύα, οι οποίοι παρουσίασαν δύο παραστάσεις αρχαίου δράματος, το 1927 και το 1930, θέλοντας να δημιουργήσουν ένα νέο πνευματικό ομφαλό της γης.

Αθανάσιος Διάκος

Στους πρόποδες της επιβλητικής και χιονοσκέπαστης, το μεγαλύτερο διάστημα του έτους, ψηλότερης κορυφής των Βαρδουσίων, του Κόρακα, σε υψόμετρο 1060 μ. βρίσκεται το χωριό Αθανάσιος Διάκος. Ο Αθανάσιος Διάκος, μέχρι το 1959 ονομαζόταν Άνω Μουσουνίτσα, είναι χωριό το οποίο υπάγεται στο Δήμο Δελφών του Νομού Φωκίδας.

Από τον Αθανάσιο Διάκο καταγόταν ο πατέρας του ήρωα της επανάστασης του 1821 Αθανασίου Διάκου. Το χωριό μετονομάστηκε από Άνω Μουσουνίτσα σε Αθανάσιο Διάκο το έτος 1959 σύμφωνα με φύλλο εφημερίδας της κυβερνήσεως της εποχής. Στην πλατεία του χωριού δεσπόζει ο ανδριάντας του ήρωα που εγκαταστάθηκε εκεί από τον Πλαστήρα το 1922 προς τιμήν της επετείου των 100 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, ώστε να τιμηθεί αφενός ο τόπος καταγωγής του ήρωα και αφετέρου μέρος των κατοίκων που μετείχε στο 5/42 σύνταγμα ευζώνων του Πλαστήρα ή σειτάν ασκέρ (το ασκέρι του διαβόλου), όπως ονομαζόταν από τους Τούρκους.

Το χωριό προσεγγίζεται είτε μέσω Άμφισσας και Λιδωρικίου είτε μέσω Αμφίκλειας και Παύλιανης.

Το χωριό έχει άφθονα νερά, βρύσες και τον Μόρνο που το διασχίζει. Κάθε καλοκαίρι πολλοί προτιμούν να περάσουν τις διακοπές τους στο δροσερό και υγιεινό κλίμα του Αθανασίου Διάκου. Μια ωραιότατη πλατεία μπροστά στην εκκλησία του χωριού με την προτομή του Αθανασίου Διάκου στη μέση και τα θεόρατα πλατάνια μέρα νύχτα φιλοξενεί όλους τους επισκέπτες.

Ο Αθανάσιος Διάκος προσφέρει μια διαφορετική διάσταση στις διακοπές, μακριά από την πολυκοσμία, αλλά και με όλες τις ευκολίες που μπορεί να θελήσουν οι επισκέπτες του. Οι ζεστοί, φιλόξενοι κάτοικοι του χωριού έχουν δημιουργήσει τις συνθήκες για άνετη και ευχάριστη διαμονή, έτσι ώστε να μπορεί κανείς να γνωρίσει και να χαρεί όλες τις ομορφιές του. Εδώ οι ρυθμοί είναι χαλαροί, η ζωή παραδεισένια και οι επιλογές πολλές. Ο Αθανάσιος Διάκος, όντας πιο κοντά στο συγκρότημα της κορφής και έχοντας καλύτερη και συντομότερη οδική σύνδεση με το εθνικό δίκτυο αποτελεί τη συνηθέστερη αφετηρία για αναβάσεις στο βουνό. Πολλοί ορειβάτες φθάνουν στο χωριό για να ανέβουν στις κορφές των Βαρδουσίων. Η διαδρομή είναι μαγευτική ανάμεσα στα έλατα και στις κρυσταλλένιες πηγές. Τα λιβάδια του Αθανασίου Διάκου συνθέτουν ένα θαυμάσιο αλπικό τοπίο.

Μικρό και Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας

Το Μικρό Χωριό είναι ορεινό χωριό του νομού Ευρυτανίας, απέχει 12 χλμ. από το Καρπενήσι στο δρόμο προς Προυσό και αποτελείται από δυο οικισμούς, το Νέο και το Παλαιό Μικρό Χωριό, που απέχουν μεταξύ τους περίπου 2 χλμ. Οι δύο οικισμοί βρίσκονται σε ένα καταπράσινο τοπίο, στους πρόποδες του όρους Χελιδόνα πάνω από την λαγκάδα της Ποταμιάς που διασχίζει ο Καρπενησιώτης, όπου κυριαρχούν έλατα, καστανιές, καρυδιές, βελανιδιές, βατομουριές, κρανιές. Η περιοχή είναι ένας μικρός παράδεισος για τους φυσιολάτρες αλλά και τους καλοφαγάδες. Προσφέρεται για χειμερινό και καλοκαιρινό τουρισμό.

Το Μεγάλο Χωριό, επίσημα Μέγα Χωρίον, είναι ορεινό χωριό του Νομού Ευρυτανίας. Απέχοντας μόνο 14 χιλιόμετρα από το Καρπενήσι αποτελεί ένα από τους must see προορισμούς για τους επισκέπτες του νομού. Το Μεγάλο Χωριό είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες του όρους Καλιακούδα (2101 μ.). Από την πλατεία του χωριού βλέπει κανείς τις κορυφές του όρους Χελιδώνα (1975 μ.), την κοιλάδα του Καρπενησιώτη ποταμού και τα χωριά γύρω από αυτή. Ένα από τα χαρακτηριστικά του χωριού είναι τα πέτρινα αρχοντικά σπίτια, καλοδιατηρημένα, τα οποία είναι χτισμένα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της περιοχής, με την πέτρα να κυριαρχεί. Οι πλακόστρωτοι δρόμοι του, τα γραφικά σοκάκια με τα δέντρα και τις πέτρινες βρύσες, οι φιλόξενοι κάτοικοί του και οι ενδιαφέρουσες επιλογές που προσφέρει το χωριό, δικαιολογούν τη φήμη του.

Επίδαυρος

Στην ενδοχώρα της Επιδαύρου, σε μία περιοχή με ήπιο κλίμα και άφθονα πηγαία ιαματικά νερά, βρισκόταν το Ασκληπιείο, η έδρα του θεού ιατρού της αρχαιότητας και το σημαντικότερο θεραπευτικό κέντρο όλου του ελληνικού και ρωμαϊκού κόσμου. Ήταν το κύριο ιερό της μικρής παραθαλάσσιας πόλης της Επιδαύρου, αλλά η φήμη του και η αναγνώριση της σημασίας του γρήγορα ξεπέρασαν τα όρια της Αργολίδας και θεωρήθηκε από όλους τους Έλληνες ο τόπος όπου γεννήθηκε η ιατρική. Περισσότερα από διακόσια ιαματικά κέντρα σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο θεωρούνταν ιδρύματά του. Τα μνημεία του αποτελούν σήμερα όχι μόνο παγκοσμίου φήμης αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης, αλλά και εξαιρετική μαρτυρία για την άσκηση της ιατρικής στην αρχαιότητα. Σε αυτά αποτυπώθηκε η εξέλιξη της ιατρικής από τη φάση κατά την οποία η ίαση εξαρτιόταν αποκλειστικά από το θεό έως τη μετατροπή της σε επιστήμη, με τη συστηματική καταγραφή περιστατικών και τη σταδιακή συγκέντρωση γνώσης και πείρας.

Οι πρώτες έρευνες στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου έγιναν από τη Γαλλική Επιστημονική Αποστολή της Πελοποννήσου το 1829. Συστηματικές ανασκαφές πραγματοποίησε ο Π. Καββαδίας, υπό την αιγίδα της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας το 1870-1926, αποκαλύπτοντας τα σημαντικότερα μνημεία του ιερού. Περιορισμένες ανασκαφές διενήργησε η Γαλλική Σχολή Αθηνών με τον G. Roux το 1942-1943 γύρω από το Άβατον και τα κτήρια Ε και Η, καθώς και η Αρχαιολογική Υπηρεσία με τον Ι. Παπαδημητρίου το 1948-1951. Τα έτη 1954-1963 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες εργασίες αναστήλωσης του θεάτρου από τον Α. Ορλάνδο. Από το 1974 τις ανασκαφές ανέλαβε και πάλι η Αρχαιολογική Εταιρεία υπό τη διεύθυνση του Καθηγ. Β. Λαμπρινουδάκη στο ιερό του Απόλλωνα Μαλεάτα, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη έργα συντήρησης και ανάδειξης των μνημείων και των δύο ιερών από τη διεπιστημονική ομάδα που συγκροτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού το 1984 με την τότε ονομασία Ομάδα Εργασίας για τη Συντήρηση των Μνημείων της Επιδαύρου, σήμερα Επιτροπή για την Συντήρηση των Μνημείων της Επιδαύρου. Τα έργα που πραγματοποιούνται στο Ασκληπιείο έχουν αλλάξει ριζικά τη φυσιογνωμία του αρχαιολογικού χώρου, ενώ οι πρόσφατες ανασκαφικές έρευνες έφεραν στο φως στοιχεία σχετικά με τη γενική οργάνωση του χώρου, καθώς και τη χρονολόγηση, τη χρήση και τη λειτουργία πολλών κτηρίων.

Καλάβρυτα

Τα Καλάβρυτα είναι μικρή ορεινή κωμόπολη του Νομού Αχαΐας. Είναι χτισμένα στα Αροάνια Όρη (Χελμό) σε υψόμετρο 735 μέτρων. Αποτελούν έδρα του ομώνυμου Δήμου, καθώς και της άλλοτε ομώνυμης Επαρχίας.

Τα Καλάβρυτα, ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της Πελοποννήσου, πανέμορφος κάθε εποχή του χρόνου, που δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Επισκεφθείτε την πανέμορφη αυτή κωμόπολη, η οποία, ειδικά κατά τη χειμερινή περίοδο, σφύζει από ζωή χάριν στο σύγχρονο χιονοδρομικό της κέντρο. Θα συναντήσετε ένα ονειρικό σκηνικό με λιθόκτιστα σπίτια, μικρές πλατείες, χαριτωμένους πεζόδρομους, γραφικά καφέ και ταβέρνες δίπλα σε σκιερά πλατάνια.

Σήμα κατατεθέν της πόλης ο οδοντωτός, που εγκαινιάστηκε στα 1896 και εκτελεί τη διαδρομή (22 χλμ.) Καλάβρυτα - Διακοπτό. Αυτή η διαδρομή, που διατρέχει το Φαράγγι του Βουραϊκού και καταλήγει στις ακτές του Κορινθιακού κόλπου, θεωρείται μια από τις ομορφότερες διαδρομές με τρένο στην Ελλάδα. Θα θαυμάσετε το τρόπο με τον οποίο το «τρενάκι» του Βουραϊκού ενσωματώθηκε στο περιβάλλον και δεν επιβαρύνει το οικοσύστημα του φαραγγιού.

Στα Καλάβρυτα μπορείτε να επισκεφθείτε το Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος αλλά και το Μνημείο των Εκτελεσθέντων (Τόπος Θυσίας), είς μνήμη του ολοκαυτώματος του 1943, κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ. Πέντε χλμ. ΝΔ από τα Καλάβρυτα βρίσκεται η Μονή της Αγίας Λαύρας. Σύμφωνα με την παράδοση, κτίστηκε τον 10ο αι. και συνδέεται με την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Ολυμπία

Στη δυτική Πελοπόννησο, στην πανέμορφη κοιλάδα του ποταμού Αλφειού, άνθισε το πιο δοξασμένο ιερό της αρχαίας Ελλάδας, που ήταν αφιερωμένο στον πατέρα των θεών, τον Δία. Απλώνεται στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του κατάφυτου Κρονίου λόφου, μεταξύ των ποταμών Αλφειού και Κλαδέου, που ενώνονται σε αυτή την περιοχή. Παρά την απομονωμένη θέση της κοντά στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου, η Ολυμπία καθιερώθηκε στο πανελλήνιο ως το σημαντικότερο θρησκευτικό και αθλητικό κέντρο. Εδώ γεννήθηκαν οι σπουδαιότεροι αγώνες της αρχαίας Ελλάδας, οι Ολυμπιακοί, που γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια προς τιμήν του Δία, ένας θεσμός με πανελλήνια ακτινοβολία και λάμψη από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η απαρχή της λατρείας και των μυθικών αναμετρήσεων που έλαβαν χώρα στην Ολυμπία χάνεται στα βάθη των αιώνων. Οι τοπικοί μύθοι σχετικά με τον ισχυρό βασιλιά της περιοχής, τον ξακουστό Πέλοπα, και τον ποτάμιο θεό Αλφειό, φανερώνουν τους ισχυρούς δεσμούς του ιερού τόσο με την Ανατολή όσο και με τη Δύση.

Η πρώτη ανασκαφή στο χώρο διεξήχθη το 1829 από τη Γαλλική Επιστημονική Αποστολή στην Πελοπόννησο, με επικεφαλή το στρατηγό N. J. Maison. Τότε αποκαλύφθηκε μέρος του ναού του Δία και τμήματα των μετοπών που τον κοσμούσαν, πολλά από τα οποία μεταφέρθηκαν στο Μουσείο του Λούβρου. Η συστηματική έρευνα του ιερού άρχισε το 1875 από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο και με διακοπές συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι πιο πρόσφατες έρευνες, την τελευταία δεκαετία, έγιναν στο νοτιοδυτικό κτήριο, υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Wurzburg και μέλους του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου κ. U. Sinn, και στα προϊστορικά κτήρια του ιερού, υπό τη διεύθυνση του Δρ Η. Kyrieleis, τ. Διευθυντή του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ιντιτούτου. Σήμερα, παράλληλα με το ανασκαφικό έργο σε όλο το χώρο του αρχαίου ιερού πραγματοποιούνται έργα συντήρησης και αναστήλωσης.

Τρίκαλα Κορινθίας

Τα Τρίκαλα Κορινθίας είναι ένα παραδοσιακό χωριό που ανήκει στον δήμο Ξυλοκάστρου ενώ είναι ο πιο αρχαίος οικισμός της περιοχής. Το χωριό χωρίζεται σε τρείς οικισμούς: τα Κάτω Τρίκαλα που βρίσκονται σε υψόμετρο 900 μέτρων, τα Μεσαία Τρίκαλα στα 1000 μέτρα και τέλος τα Άνω Τρίκαλα που φτάνουν σε υψόμετρο τα 1100 μέτρα. Είναι ένας εξαιρετικός χειμερινός προορισμός σε απόσταση μόλις 12 χιλιομέτρων από το αθλητικό χιονοδρομικό κέντρο Ζηρείας στο οροπέδιο της Κυλλήνης.

Τα Άνω Τρίκαλα είναι ένας υπέροχος παραδοσιακός οικισμός με πετρόχτιστα αρχοντικά που πολλά από αυτά πλέον έχουν μετατραπεί σε ξενώνες. Ο αέρας λόγω του υψομέτρου θα σας αναζωογονήσει ενώ θα βρείτε και πολλές πηγές με καθαρό νερό. Γύρω από την πέτρινη πλατεία υπάρχουν πολλά όμορφα παραδοσιακά καφενεία για να απολαύσετε τον καφέ σας ή κάποιο ρόφημα.

Στη Μεσαία Συνοικία Τρικάλων θα βρείτε αναρίθμητες επιλογές για φαγητό. Είναι η λιγότερη γραφική αλλά και πιο μοντέρνα συνοικία της περιοχής.

Τα Κάτω Τρίκαλα διαθέτουν την πιο όμορφη και γραφική πλατεία που διαθέτει 2 μεγάλα πλατάνια. Γύρω από την πλατεία θα βρείτε παραδοσιακές ταβέρνες και καφέ.

Βυτίνα

Η Βυτίνα είναι ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, στο Νομό Αρκαδίας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1033 μέτρων, στο όρος Μαίναλο σε μια κατάφυτη περιοχή όπου δεσπόζουν πεύκα, έλατα και καστανιές. Αποτελεί ένα από τα αξιολογότερα ορεινά θέρετρα της Πελοποννήσου και ευρύτερα της Ελλάδας.

Το πιο ζωντανό και τουριστικά αναπτυγμένο κεφαλοχώρι του Μαινάλου, 38 χλμ. βορειοδυτικά της Τρίπολης, και μια από τις δημοφιλέστερες βάσεις για σκι ή εξορμήσεις στην ορεινή Αρκαδία. Στα δρομάκια του χωριού, όπου κυριαρχούν τα σπίτια από ντόπιο μαύρο μάρμαρο (πολλά από τα οποία αγοράστηκαν και αναστυλώθηκαν τη δεκαετία του ’90 από επώνυμους Αθηναίους), και γύρω από την πλατεία θα βρείτε καλές ταβέρνες, cafes - μπαράκια και μαγαζιά με ξυλόγλυπτα και τοπικά προϊόντα (κυρίως τυροκομικά και ζυμαρικά).

Από τα πιο δημοφιλή σημεία για περίπατο ο ρομαντικός Δρόμος της Αγάπης, ανάμεσα στις δεντροστοιχίες. Στρατηγικά τοποθετημένη, η Βυτίνα συνδυάζει εύκολη πρόσβαση στο χιονοδρομικό, αλλά και στα χωριά του Μαινάλου και της Γορτυνίας, όπως η Στεμνίτσα, η Δημητσάνα και τα Λαγκάδια.

Δημητσάνα

Η Δημητσάνα είναι ιστορικό χωριό της Πελοποννήσου, πρωτεύουσα της επαρχίας Γορτυνίας του Νομού Αρκαδίας. Χτισμένη σε περίοπτη θέση πάνω από το φαράγγι του Λούσιου και σε υψόμετρο από τα 950 μέχρι και τα 1080 μέτρα, η Δημητσάνα είναι μία πανέμορφη κωμόπολη στο κέντρο της ορεινής Αρκαδίας με πλούσια ιστορική παράδοση.

Καταλυτικός ήταν ο ρόλος της κατά την διάρκεια του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα του 1821. Από την Δημητσάνα προέρχονταν τα πυρομαχικά της επανάστασης, κάτι που οφείλεται στα αδέλφια Σπυρίδων και Γεώργιο Σπηλιωτόπουλο οι οποίοι ανακαίνισαν 11 μπαρουτόμυλους που δούλευαν συνέχεια, χάρη στη βοήθεια των ορμητικών νερών του Λούσιου, για την παρασκευή των απαραίτητων πυρομαχικών. Μάλιστα, στα απομνημονεύματα του ο Κολοκοτρώνης αναφέρει χαρακτηριστικά πως «Μπαρούτι είχαμε, έκαμνε η Δημητσάνα…» Γι’ αυτό άλλωστε και ονομάστηκε η μπαρουταποθήκη της επανάστασης.

Δ Δημητσάνα είναι από τα ομορφότερα και πιο καλοδιατηρημένα χωριά της ορεινής Αρκαδίας, με μοναδική αρχιτεκτονική, ατμοσφαιρικούς ξενώνες, εντυπωσιακά μοναστήρια, το φαράγγι του Λούσιου και το ελατοσκέπαστο Μαίναλο σε απόσταση αναπνοής, αποτελεί εδώ και χρόνια μια από τις δημοφιλέστερες βάσεις για διαφορετικά είδη τουρισμού (ρομαντικά χειμωνιάτικα σαββατοκύριακα, εναλλακτικές εξορμήσεις στον Λούσιο και τον Αλφειό, οικογενειακές εκδρομές).

Το αρχιτεκτονικό τοπίο του παραδοσιακού οικισμού, με τα ψηλά, πέτρινα πυργόσπιτα που απλώνονται σε δυο αντικριστούς λόφους, είναι μοναδικό. Περπατήστε στα λιθόστρωτα καλντερίμια με τα επιβλητικά αρχοντικά και επισκεφθείτε την ιστορική βιβλιοθήκη με τις σπάνιες εκδόσεις και το μικρό εκκλησιαστικό μουσείο που στεγάζεται στο ανακαινισμένο σπίτι του πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄. Λίγο έξω από το χωριό, το εξαιρετικό υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, μοναδικό στην Ελλάδα, σας ξεναγεί στην προβιομηχανική τεχνολογία της περιοχής, ενώ εσείς κάνετε μια όμορφη βόλτα στη φύση ακολουθώντας τη ροή του νερού από τον αλευρόμυλο προς το βυρσοδεψείο και τον μπαρουτόμυλο.